Akılla Bir Konuşmam Oldu Bizi Bize Anlatan Hikayeler.

-


İlyas-ı Habır isimli bir Mardinlinin Hikayesi;

İlyas'ın Roma'da bir restoranda çalışan akrabaları varmış. Onları ziyarete gitmiş. Akrabaları her gün çalışmaya gidince O da sokağa çıkıyor Roma'da bilmediği yollarda dolaşıp duruyormuş. Bir gün yolu park gibi nefis bir yere düşmüş. Orada çiçekler, ağaçlar, göller arasında gezmeye başlayınca gözüne birtakım mezarlar çarpmış.


Mezarlar birer mutluluk tablosu gibi mermer heykelerle binbir renkli çiçeklerle süslüymüş. Ama mermerlerin üzerinde ki yazıları görünce çok şaşırmış. Çünkü kiminin üstünde 21 gün, kiminin 34, kiminin 17 gün yaşadıkları yazmaktaymış. O dili bilmese de mezar taşlarının üstündeki sayıların bunu gösterdiğini anlamış. Mezarların boyları bebek mezarı olamayacak kadar uzunmuş. Bu işe pek hayret etmiş. Bir anlam verememiş. İtalyancası da olmadığı için parkın bekçisine de soramamış. Evde akrabalarına anlatmış izin gününde o parka gidip bu işin sırını çözmelerini rica etmiş. Bir izin gününde parka gitmişler, parkta bekçiyi bulmuşlar, ona mezarlarda yazılı günlerin sırrını sormuşlar. Bekçi;

"Burası özel bir mezarlıktır demiş. Buraya gömülen insanlar mezar taşlarına gerçek yaşları değil. Hayatta mutlu oldukları günleri yazarlar. Kimi 21 gün mutu olmuş, kimi 37 gün.  52' yi geçen olmadı daha. Bekçiye Teşekkür edip ayrılmışlar. İlyas bir süre sonra Mardin'e dönmüş uzun bir ömür sürmüş sonra bir gün hastalanmış. Ölüm döşeğinde çocuklarını başına toplamış ve demiş ki:

"Size bir vasiyetim var. Mezar taşıma aynen şöyle yazdıracaksınız. İlyas-ı Habır bitti/Anasından doğdu direk Kabre gitti.


                                                                                          Zülfü Livaneli Serenad Kitabından alıntıdır.

                                                                                           Başak Ülgentürk

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

BEN O SOFRAYA HEP TEK OTURDUM!

-
Resim
Küçüklüğümden beri hatırladığım tek bir hayalim vardı Bir tek hayalle yıllardır tutundum ve asla elde edemedim. Ben sadece bir sofrada biriyle oturmak istedim. Biriyle yemek yerken sohbet etmek gülmek istedim.7 yaşında babam bizi terk edince annem; ben ve ablama bakmak için çok çalışmaya başladı işte o zamanlarda başladı benim yalnız yemelerim annem gece yarılarına kadar atölye de çalışırdı ablam yemek yemezdi , ben bir şeyler hazırlar yerdim, Sonra çalışmaya başladım İzmit , Kartal , Esenyurt yıllarca yalnız yedim her yemeği ve evlendim tam dedim ki evet bu sefer ben yalnız yemeyeceğim bu yemekleri yanımda biri olacak dedim. Olmadı... Az önce yine tek başıma yediğim bir pazar kahvaltısından kalktım sabah uyanmayı sevmeyen, yemek yemeyi sevmeyen biri eşim. Hayalim olana yaklaşmaya her başardığımı sandığım da hayat beni yere serer ve saçmalama der sen bunu hakketmiyorsun. Benim bir hayalim vardı uzun bir sofra da sevdiklerimle yemek yemek ve ben o sofraya hep tek başıma oturdum. Belki d...
Devamı

Sen gideceksin ve Ben Kaybolacağım

-
Resim
Bir an olursa, sevmeye karar verdiğin Bil ki hep var olduğun kalbi seveceksin Bir gün gitmeye karar verirsen eğer Bil ki arkanda bir enkaz bırakacaksın Sen düştüğünde ben de düşeceğim Kalktığında en çok ben mutlu olacağım Hepsini ve daha fazlasını uzaktan izleyeceğim Rüzgarın esişini saçlarım da hisseder gibi Yazın ilk çileğinin ağzımda bıraktığı tat gibi Varlığının ruhuma dans ettirmesi gibi Bana bıraktığın her duyguya şükredeceğim. Sen gideceksin ve ben kaybolacağım.                     Başak Ülgentürk         Bursa/Osmangazi         15.03.2025 / 20:26
Devamı

BIRAKAMADIKLARIMIZ!!

-
Resim
Senin hiç bırakmak istemediğin ama bırakmak zorunda olduğun bir şey oldu mu? İçini her daim kemiren seni en kırılgan yapan uğruna dünyayı yakacağın zannettiğin ama sonrasın da korkup kendini dizginlediğin bir arzunun peşinden koştun mu sen hiç? Sen hiç bir bilinmezin peşinden gitmeyi , giderken bütün gemileri yakmayı bu sonbaharın çırılçıplaklığı gibi kendini tamamen birine açmayı denedin mi ? Ben denedim ve her denediğimde de pişman oldum. Hayat tam her şey yolunda gidiyor derken yeni bir bilmece ile bana kendimi tanıma yolculuğumda daha çok yolum olduğunu hatırlatıyor; benimle alay ediyor hayat. Önüme cazibelerini koyup ne yapıp yapmayacağımı, ne karar vereceğimi bir bilgenin anaç, bilmiş ve biraz da meraklı gülümsemesi ile izliyor. Ve bana her daim hatırlatıyor: Nasıl bir insanım ben? Ben kimim? Peşinde olduğum bu soruyu bulabilmem adına bu vazgeçişlerim , bu kabullenişlerim. Senin hiç bırakmak istemediğin ama bırakmak zorunda olduğun bir şey oldu mu? Benim oldu...  Başak Ülgent...
Devamı